contoh cerkak bahasa jawa kelas X

DIENGKEN, TEKAN

Zaman saiki akeh wong sing pada nggedekake gengsine. Ora mandeng tua- enome, gede cilike, lanang wadone. Wong-wong pada moh mandeng utawa takon nek dudu sing selevel utawa sing luwih asor pangkat drajate sing takon dhisist. Ana maneh, menawi tindak-tindak kudu nganggo kendaraan, ora gelem pit onthel. Geleme nek taksih kinclong kinyis-kinyis, resik apik, tur taksih anyar. Nanging pada moh leh ngrawat lan ngresiki, geleme mung leh nganggo. Uga kadang gengsi menawi nampani paweweh saking tangga teparo, apamanih nutur barange tanggane, gengsi bingits.

Nanging beda kaliyan Kusen, dheweke kih saking andap asor, ora gumedhe lan ora gengsi menawi ngagem pit onthel sing wis bobrok bodine lan nampi paweweh saking kanca-kancane. Dheweke uga ora gelem nyuwun sing aneh-aneh marang wong tuane, amargi Kusen paham kahananipun ingkang repot ngurusi adhi-adhine sing taksih alit-alit.

Wengi iki, atine Kusen krasa nlangsa. Tas lan sepatune wis jebol, nanging ora wani njaluk marang wong tuane. Dheweke wedi, menawi tembung bakal dadi pikirane wong tua. Sakjane, dheweke tahu nduweni niatan tumbas tas lan sepatu nganggo duit penghargaan rangking 1 pararel, nanging dheweke luwih milih nggunakake kanggo mbiayai sekolahe adhine.

“ Kepiye iki ? aku iri karo kanca-kancaku sing pada kepenak anggone nyuwun marang wong tua ! apa aku tembung mawon yo kaliyan bapak ibu ? nanging aku ora kepenak ! “

Sewengi tutug Kusen gur bisa mbayangake nek dheweke bisa oleh kasil dhewe. Mujudake apa sing dikapingini. Isuk ruput-ruput Kusen wis tangi lan mbiyantu wong tuane. Ana rasa kepengin ngomong masalah tas lan sepatune, nanging bola-bali diurungake.

“ Kowe nangapa to Sen, ket wau Ibu delok meneng wae ora kaya biasane ? kowe meriyang ?  “

“  Mboten Bu, lagi ngapalaken rumus matematika ! “

“ Biasane leh ngapalake karo ngrumit dhewe, kok saiki meneng wae ? “

“ Oh niki Bu, Kusen sek sariawan ! “

“ Oh ngono ta ! ya wis ben Ibu wae sing ngrampungake nyapune, kowe siap-siap mangkat sekolah !”

“  Nggeh Bu !”

Kusen langsung siap-siap mangkat sekolah. Ora mawi sarapan. Dudu merga males sarapan, nanging pancen ora ana kang bisa disarap.

Pendak dinane Kusen mangkat karo kancane, Budi. Nah, Budi iku sing sering maringi Kusen sarapan. Malah kadang Ibune Budi wis nyiapake bekal kanggo Budi lan Kusen.

“ Kih Sen sarapanmu ! Ibu ra bisa masak daging nak dina iki, bapake Budi wulan iki durung ngirimi malih !”

“ Bu mboten sah ngendika kados niku ! Kusen dadi ngrasa ra kepenak ngrepoti Ibu ! Kusen mboten sah diungguh-ungguhaken, kan Kusen dudu wong kang terhormat ! Kusen diparingi sarapan pendak dina kalih Ibu, maturnuwun banget lho Bu !”

“ Yo Sen ! ora papa Ibu ikhlas ! kowe bocah manut, sregep, pinter uga ora kakehan reka ! Ibu seneng mandeng kowe kancan kaliyan Budi !”

“ Bener Sen, ra papa ! kowe wis tak anggep kakangku dhewe, sing bisa mulang lan mbimbing aku !”

“ Maturnuwun Bu, Budi kang sampun percaya kaliyan kulo ! kulo mbakal njagi amanahipun Ibu lan Budi !”

Jam 06.30 Budi lan Kusen mangkat bareng menyang sekolah. Ing tengah dalan, cah loro kuwi ketemu karo Paijo kang ora seneng menawi Budi kancan karo Kusen.

“ Bud, gelem-geleme kowe kancan karo cah kere kaya ngono ! caraku ra gelem Bud ! Pendhak dina mung ngrepoti kowe ! ngisin-ngisisni, marakna ra nana cah wadon sing gelem karo kowe !”

“ Jo, ngger ngomong dijaga ya ! aku ra isin kancan karo Kusen, aku ra ngrasa direpoti ! aku bangga nduwe kanca pinter kaya Kusen ! “

“ Wis lah Bud ra sah digugu, marakna emosi ! wis yuh mangkat ndak telat mangkat sekolah ! “

“ Ra sah lebokna ati ya Sen ! “

“ Iya Bud, tenang wae !”

Budi lan Kusen langsung lunga klepat, Paijo mung ngiwi-ngiwi. Sedawane ndalan, Kusen mung bisa mbatin karo apa sing diomongake Paijo. Batine Kusen mbenerake apa sing diomongake Paijo.

“ Sen apa sing kowe pikirake ? kowe mikirke omangane Paijo ? ra sah digugu lah, Paijo mung iri karo kowe sing pinter. Dheweke awit biyen kan iri banget karo kowe!”

“ Tapi Bud, omongane Paijo pancen bener. Aku mung bisa ngrepoti kowe lan Ibumu. Apa kowe ra isin kancan karo aku ? “

“ Sen, wis lah. Ra sah digugu omongane Paijo ! aku ra isin kancan karo kowe. Aku kan wis omong mau. Aku bangga kancan karo bocah pinter kaya kowe.”

Tekan sekolah Kusen langsung siap-siap dadi petugas upacara. Saiki jadwal kelase Kusen tugas. Dheweke dadi petugas pengerek bendera. Wektu amanat pembina upacara, Kusen dipuji kaliyan pembina. Dheweke tetep andhap asor, nanging ana sing ra terima yaiku Misno. Misno iku kanca sekelase Kusen kang dikompor-kompori kaliyan Paijo menawi Kusen ngece lan ngrendahake dheweke ing sangarepe kanca-kancane wektu pengumuman kasil UTS kang beda sithik karo Kusen. Bab iki kang nyebabake Misno njengkeli Kusen. Dheweke uga tugas bareng karo Kusen dadi petugas pengerek bendera. Nanging pembina upacara namung muji Kusen.

“ Nggeh niki bapak ibu guru ingkang nami Kusen kang dadi petugas pengerek bendera. Bocahe pinter, rajin sinau uga ibadah, lan mbiyantu wong tuae. Kusen iki rangking pararel ing tengah semester wingi lho pak, bu ! napa mangke pengumuman hasil UAS bakal dadi sing nomer siji malih ? “

Atine Kusen uga dadi deg-degan pembina upacara muji dheweke. Amarga menawi dheweke ora rangking malih, Kusen ngrasa isin kaliyan bapak ibu guru. Nanging saking barisan peserta upacara, Budi ngacungi jempol marang dheweke, pratanda Budi aweh semangat marang Kusen.

Sarampunge upacara, saiki mangsane pengumuman hasil UAS. Tambah sangsaya deg-degan atine Kusen.

“ Sen ra sah ngarep bisa rangking maning. Jare gur kowe sing pinter nang SMA iki ? ra sah gumedhe kowe, aku yakin saiki aku bisa luwih dhuwur saking kowe. Kasil UTS wingi kan aku mung beda sithik karo kowe.”

“ Aku ra ngrasa kaya kui Mis, aku uga ngerti nang kene iki akeh saingane ! tapi aku uga ngarep nek aku bisa kasil malih !”

“ Rangking 3 pararel yaiku... Budi kanthi kasil rata-rata 3,60. Rangking 2 lan 1-ne mung beda 0,02 yaiku...Kusen 3,80 lan Misno 3,...78. “

“ Alhamdulillah... ! aku kasil malih “. Kusen mbatin

Bocah telu iku maju meng ngarep lan nampi hadiah saking Kepala Sekolah. Nanging Kusen uga njagi rasane Misno sing gagal ngungkuli dheweke.

“ Pancen temen to pak, bu menawi Kusen iki temen-temen pinter”. Ngendikane pembina upacara bola-bali muji Kusen

“ Pancen pinter kowe Sen, ra salah aku kancan karo kowe.” Tambahe Budi.

Misno ngrasa isin banget karo Kusen. Tapi Kusen tetep nguatake Misno.

“ Mis, ra sah kecewa yo Mis. Kowe bisa ngungkuli aku kapan-kapan ! tapi ra sah kaya ngana. Aku ora kaya apa sing diomongake Paijo. Aku ra tahu ngece kowe.”

“ Temen Sen, nek kedadeane kaya kuwi aku ngapura ya Sen. Aku wis salah karo kowe. Awale aku ra ngandel karo sing diomongake Paijo. Nanging aku ngrasa mesthi kalah karo kowe, dadi aku ngandel karo Paijo. Oh ya Sen hadiah iki bakal kowe gunakake kanggo ngapa ? “

“ Kanggo mbiyantu wong tuaku mbiayai sekolahe adhikku “

“ Kusen iki bocah kang apik budi pekertine, ora tahu ngarepake kepentingane dhewe”. Tambahe Budi

“Nangapa ra ko nggo tumbas tas lan sepatumu Sen, iku kan wis rusak ?  “

“ Iku bisa kapan-kapan maning ! “

“ Nek kowe gelem aku duwe sepatu karo tas nang ngumah wis ra tak enggo Sen. Timbang ora dienggo mending nggo kowe bae rapapa. Trima ya Sen, kanggo tanda ngapuraku marang kowe wis mbiji kowe saking omongane wong liya. “

Sabanjure Budi, Kusen, lan Misno dadi kancan kang akrab lan seneng mbiyantu siji lan sijine.